Bowie

Burroughs’ invloed is groot geweest op schilders, schrijvers, musici en anderen. Zijn “cut-up “ techniek met name heeft veel navolging gehad. Deze techniek hield in: het uitknippen van tekst in stukken om ze opnieuw te arrangeren (bijv. in z’n boeken). Dezelfde methode gebruikte hij met afbeeldingen en geluidsfragmenten. David Bowie gebruikte de methode voor zijn teksten . Hij schreef ze eerst om vervolgens alle woorden los te knippen en het hele zooitje in de lucht te gooien en ze in de volgorde op te plakken zoals ze op de grond waren terechtgekomen. Procol Harem deed hetzelfde met “a Whiter Shade of Pale”. Die teksten zijn dan ook behoorlijk vreemd.
Boven beschreven methode is overigens niet nieuw: de Dadaïsten deden iets soortgelijks ook al in de jaren ’20.

hardboiled

"And the Hippos Were Boiled in Their Tanks “

In 1944 werden Jack Kerouac en William S. Burroughs gearresteerd in verband met een moord. Eén van hun vrienden, Lucien Carr had een andere vriend doodgestoken omdat hij er genoeg van had diens seksuele avances maar steeds af te wijzen. Carr, met bloed besmeurd, was bij elk van beiden gekomen om het te bekennen. Kerouac hielp hem van het wapen af te komen. Geen van beiden zei echter iets tegen de politie en daarom werden beiden gearresteerd.
Beloofd was dat het boek,hierover geschreven in 1945, niet tijdens het leven van Carr zou worden gepubliceerd. Publicatie vond dan ook pas plaats in 2008.

Pisces

Net als d’Annunzio geboren op 12 maart .
Kerouac schreef On the Road al in 1951, in een tijdsbestek van drie weken op een enorme rol papier van meer dan 40 meter lang. In die drie weken bleef hij bijna onafgebroken achter zijn typemachine zitten schrijven. Deze vorm van schrijven noemde hij 'spontaneous' of 'continuous writing'. Om te voorkomen dat hij steeds moest stoppen met schrijven om een nieuw vel papier in zijn typemachine te doen, gebruikte Kerouac rollen telexpapier van om zijn boek op te schrijven. Toen Kerouacs roman af was bleek dat geen enkele uitgever geïnteresseerd was in zijn werk. In de daarop volgende jaren werden er steeds delen uit On the Road in tijdschriften afgedrukt, maar het duurde uiteindelijk tot 1957 voordat het boek op de markt kwam en een groot succes werd.

"Intermezzo"

“Mijn gedicht “Intermezzo” was het product van onzekerheid, van een geestelijke inzinking, een tijdelijke decadentie.”
Gabriel d’Annunzio.


Het leven imiteert de kunst in een theatraal concert gebaseerd op een roman van D`Annunzio. Het is een verhaal over liefde en bedrog. De voorstelling is als een spiegel waarin de gepassioneerde liefdesaffaire wordt getoond tussen de italiaanse dichter , romanschrijver, oorlogsheld en Eleonora Duse, één van de grootste actrices van die tijd. Teksten uit "L`Innocente", brieven van D`Annunzio en Duse, muziek van Puccini, Respighi, Busoni, en Verdi vertellen de stormachtige intensiteit van de italiaanse geest.
"L`Innocente" werd eerder al verfilmd door Luchino Visconti.

intermezzo

Cord 812 Phaeton convertible.

De wagen lijkt ergens op een vrouwenlichaam met bumpers als heupen en bolle wieldoppen als borsten. Al met al een gestroomlijnde schoonheid.

Bella

Tamara de Lempicka:”La bella Rafaela”

Jack Nicholson is eigenaar van één versie, Donna Karan van een ander.
Het is een schilderij van een odaliske, een arm ontspannen achter het hoofd, achteroverliggend in een zorgeloze vervoering, de pose is traditioneel. Maar de arm ziet er uit als een gepolijste buis, het lichaam lijkt ergens op een glimmende auto(jaren ’20 model) met heupen als bumpers en borsten als bolle wieldoppen. Al met al een gestroomlijnde schoonheid. Nooit eerder was er een kunstenaar die een treffender overeenkomst heeft geschapen tussen vrouwen en auto’s. (Bij dat laatste valt te denken aan de prachtige “Cord 812 Phaeton convertible.”)

Vierkant

theeservies ontwerp: Josef Hoffman

Josef Franz Maria Hoffmann was een Oostenrijks architect en ontwerper.
Karakteristiek is Hoffmanns voorkeur voor vierkanten en kubussen (nog voordat het kubisme zou opkomen), die hem al snel de spotnaam "Quadratl-Hoffmann" opleverden. Zeer bekend van hem is de Kubusstoel.

Schot en de roos

Glas-in-loodraam: Charles Rennie Mackintosh

Toen het Japanse isolationisme werd verzacht aan het eind van de 19e eeuw waren het vooral de havensteden die als eersten in aanraking kwamen met Japanse invloeden. Het schotse Glasgow bijvoorbeeld waar Mackintosh woonde had een nauwe band met het verre oosten. Japans design werd beter verkrijgbaar en werd uitermate populair met name vanwege z’n eenvoud. Dat laatste werd dan ook een belangrijk kenmerk van de Jugendstilvariant uit Schotland.

Roodhaar

Schilderij van Alphons Mucha "de schemering"

De formele eigenschappen van de Jugendstil zijn:
Vlak: geen perspectief of schaduwen
Natuurlijke vormen, geen rechte lijnen
Compositie asymmetrisch
Eerder decoratief dan de werkelijkheid willen uitbeelden

Zen

“Ik benijd de Japanners de buitengewone duidelijkheid die alle dingen bij hen hebben. Nooit is het vervelend en nooit lijkt het haastig gedaan. Hun werk is even simpel als ademhalen en zij maken een figuur in enkele zekere trekken met hetzelfde gemak alsof het zoiets eenvoudigs betrof als het dichtknopen van je vest.”

Vincent van Gogh

stilte

Seppuko

Lang geleden maakte ik dit portret van de schrijver Yukio Mishima.
Bij de vormgeving heb ik mij laten leiden door de vormgeving (plattegrond)van de traditionele Zen- tuin. Het schilderij is een tuin zoals een zen-tuin een schilderij is.

Mishima was niet alleen intellectueel zeer begaafd, maar ook fysiek erg actief: hij behaalde (na jarenlange training) een hoge graad in de klassieke zwaardsport kendo (wat ook past in zijn samoerai-ambities). Elke middag trainde hij in de kendo-oefenzaal of de turnzaal. Hij was bijzonder narcistisch, en toonde zijn gespierde lijf graag op foto’s, waarvoor hij graag martiale poses aannam, als was hij een echte samoerai.

kendo

"oefening in zelfdiscipline”
een weg om aan je spirituele en fysieke energie te werken en jezelf constant te verbeteren


Deze prent toont Miyamoto Musashi, die een gigantisch monster doodt. Zijn boek “Boek van de vijf ringen” werd een internationale bestseller. Dit boek is voor iedereen op verschillende niveaus te lezen en hoe meer men er in leest, hoe meer men zal vinden. De woorden die hij schreef waren zijn laatste wil, de sleutel tot de buitengewone weg die hij zelf is gegaan. Het boek van de vijf Ringen wordt niet alleen gelezen door beoefenaars van kendo, maar is toepasbaar op alle aspecten van het leven.

“een hooghartige, onaanraakbare militair"

Jünger: Anarch, onaantastbaar, afstandelijk, observerend, huldigt het “desinvoltura”

Het “Desinvoltura”

De psychische toestand waarin je onaanraakbaar bent, wanneer de kogels van je afketsen, wanneer je in een rampgebied kunt voortbewegen, terwijl mensen sterven en jij er levend uitkomt. Deze staat van onaanraakbaarheid komt voort uit het feit dat je niks te verliezen hebt en dat het je niet kan schelen of je leeft of doodgaat, dus concentreer je je op Een ding, Het ding voor jou en dus ga je ervoor. En je bereikt het. Jünger beweert dat het een eigenschap is waarover koningen en dwazen beschikken.

“een nihilistische, brute antisemiet.”

Celine: getormenteerd, woedend, teleurgesteld, verscheurd, gaat op in het bestaan, laat zich meeslepen, is geïnvolveerd .

Schrijft een meesterwerk.

De hoofdfiguur en alter ego van Céline, Ferdinand Bardamu, reist in dat boek als het ware door het slijk der aarde begin 20ste eeuw: een totaal nutteloze oorlog (de de waanzin van de loopgraven in de Eerste Wereldoorlog) waarmee hij het nationalisme veroordeelde, een reis naar Afrika, waar hij hard tekeer gaat tegen het uitbuitende kolonialisme, totale armoede in het land waar de dromen hemelhoog reiken (New York en Detroit in Amerika) en waar het kapitalisme de uitbuiter was, en tenslotte de uitzichtsloze buitenwijken van Frankrijks hoofdstad Parijs, waar hij het volk beschuldigde van domheid.

Mater

Terwijl Erwin zich schoor beluisterde hij het Stabat Mater met de 13e eeuwse tekst van Jacopone da Todi, "bij dit vers wordt een allerwonderbaarlijkst huwelijk tussen klank en betekenis gesloten in het meest perfecte en verfijnde latijn dat de kerk had voortgebracht"

"Erwin" is het eerste boek van Meijsing (als Joyce & Co )

godin

Meijsing placht zich doorgaans te verplaatsen in een “Snoek” Een DS van Citroen, bij voorkeur natuurlijk een DS 21 Pallas.

Roland Barthes, de filosoof, publiceert in 1957 het boek ”Mythologies”. Hierin analyseert hij, met behulp van de linguïstiek van de Saussure, alledaagse beelden en producten uit de populaire cultuur (van het Frankrijk van de jaren vijftig), waaronder wijn, kapsels van Romeinen in Hollywoodfilms, biefstuk met patat, worstelaars, de Citroën DS en nieuwsfotografie. De Citroën DS bijvoorbeeld wordt in advertenties niet alleen getoond als een snelle manier van voortbewegen, zoals alle andere auto's, maar als een goddelijke plek, die tevens ook zeer huiselijk is. Aan de eerste betekenis, de denotatie (een Citroën is een auto), wordt dus een tweede betekenis, de connotatie (een Citroën is goddelijk en huiselijk), gegeven. Als men de afkorting DS uitspreekt, zegt men tegelijk déesse, Frans voor godin.

mozaïek

"Uitgeputte maenaden na de dans" van Lawrence Alma-Tadema

Maenaden staan bekend als gestoorde vrouwen die wilde dansen uitvoeren en toegeven aan grof geweld, seks, drank en verminking. Hun voedsel bestaat uit rauw vlees, dat zij met blote handen van hun slachtoffer afscheuren.

De Nederlandse vertaling van Naked Lunch(1972) is van Geerten Meijsing ( toen nog een van de leden van het schrijverscollectief Joyce & Co), hij schreef in zijn nawoord: “Het boek bestaat uit clusters of blokken tekst die in mozaiekvorm gerangschikt zijn;bij het vertalen rolden we bij herhaling onder tafel van het lachen”. De omslag van het boek laat een fragment zien van een schilderij van Goya: “Saturnus verzwelgt een van zijn zonen”

Wild

Ruim 30 jaar geleden maakte ik een schilderij naar aanleiding van het boek “The Wild Boys”.
Omdat de vorm van het schilderij niet paste in het hier gebruikte kader heb ik het aan beide kanten digitaal uitgebreid.

Williams Burroughs roman “The Wild Boys” uit 1969 introduceert een aantal thema’s uit zijn gedachtewereld: de strijd om te ontkomen aan mechanismen van sociale controle; het zoeken naar een mogelijkheid om de biologische valstrik van het dualisme te ontstijgen; en de mogelijkheid van de schrijver om z’n verleden te herschrijven en daarbij te vernietigen. Het boek speelt in een nabije toekomst, “The Wild Boys” laat een strijd zien tussen de overblijfselen van de beschaving die nog bestaan in totalitaire reservaten en de “Wilde jongens” - een revolutionaire stam van jongens die leven in een utopische door instincten beheerste staat. De “Wilde jongens” leven buiten de conventies van beschaving, bevrijd van de controlemechanismen van geloof, natie, familie en zogenaamde “normale” seksualiteit. Een magisch universum, waar harde training in guerrillatechnieken heeft geleid tot gespecialiseerde biologische mutaties; waar een totale tegemoetkoming aan verlangens een universum van vrijheid oplevert.

Shot

"Taal", zegt William Burroughs, "is een virus vanuit de ruimte."

Een virus opereert autonoom, zonder menselijk ingrijpen. Het zet zich aan de gastheer vast en voedt zich met hem. Taal infecteert ons; haar kracht ontleent ze niet aan haar mogelijkheid tot communiceren of overtuigen maar veeleer aan haar besmettelijke aard. Deeltjes taal voeden zich met of hechten zich weer aan andere delen taal, verspreiden en reproduceren zich en gebruiken mensen daarbij als medium.

George Bataille beweerde op zo’n zelfde manier dat communicatie het best te begrijpen was vanuit het perspectief van besmetting. Bij Bataille is elk menselijk wezen niets meer dan een voorwaarde voor het communicatieve proces, een kanaal voor ideeën die door hem heen vloeien. Als een boek communicatie is, dan is de auteur slechts een link te midden van veel teksten. De auteur is slechts een knooppunt in een netwerk waar doorheen ideeën passeren.

Banaan

Marilyn Monroe en William Burroughs.
Marilyn Monroe heeft een deel van haar beroemdheid te danken aan het feit dat zij een Popicoon is geworden door de schilderijen van Andy Warhol.

Andy Warhol verbindt zijn naam aan twee van de bekendste platenhoezen aller tijden. De hoes van The Velvet Underground uit 1967 is wit met een zeefdruk van een gele banaan erop, die in de originele versie af te pellen is, waarop een roze banaan te voorschijn komt. De opzettelijk banale verwijzing naar het mannelijk geslachtsdeel doet bandleider Lou Reed later verklaren: 'The banana actually made it into an erotic art show.' Warhol heeft er een feilloos gevoel voor goedkope effecten met goedkope verschijnselen in een goedkope verpakking als iets artistieks, hips en begerenswaardigs te verkopen. Het is dan ook zijn naam die op de voorkant van de hoes prijkt en niet die van de band. Twee jaar later doet Warhol de truc nog eens dunnetjes over voor de Rolling Stones. Hun lp “Sticky Fingers” voorziet hij van een hoes met een zwart-witfoto van een spijkerbroek waar een echte ritssluiting in gemonteerd is. Hierachter bevindt zich geen roze banaan, maar een foto van een man in onderbroek. In Spanje wordt de provocatieve hoes vervangen door een foto van vingers die uit een blik stroop steken.

Pop

Ontwerper Peter Blake signeert een hoes van “Sgt. Pepper.”

Hoewel populaire muziek op plaat al verkrijgbaar is sinds het begin van de vorige eeuw, is het pas sinds de vijftiger jaren dat het ontwerp van albumhoezen is uitgegroeid tot een vorm van kunst.
Een illustere kunstenaar die een hoesontwerp voor de Beatles maakte was de Pop- Art schilder Peter Blake. Zijn beroemdste werk is zelfs zijn hoesontwerp voor het Beatles-album "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" uit 1967. Hoewel hij er slechts 200 Britse ponden voor heeft ontvangen achtervolgt dit werk hem nog steeds, omdat hij er door vrijwel iedere interviewer naar gevraagd wordt. Verder maakte hij onder andere de cover-art voor de cd met opnames van de Live Aid-concerten

Bulldog

fragment "Hey Bulldog" (The Beatles)

"Hey, Bulldog
Woof
Hey, Bulldog
Hey, Bulldog
Hey, Bulldog
Hey man
Whatsup brother?
Woof
Whaddaya say
I say, "Rroof"
You know any more?
Rrrrrowerra Aaaahah
You got it, that's it, you had it!

That's it man, Wooohooo, That's it, you got it!
Woooohha.....
Look at me man, I only had ten children
Ahaa.....
Quiet! Quiet!
OK
Quiet!
Hey, Bulldog, Hey Bulldog"

Kevers

In begin 1966, waren de Beatles met fotograaf Robert Whitaker in een studio voor het vervaardigen van een Conceptual Art werk getiteld: "A Somnambulant Adventure”. Voor de opname nam Whitaker een serie foto’s van de groep terwijl ze gekleed waren in slagerskledij en overal om hen heen lappen vlees en lichaamsdelen van plastic babypoppen waren gedrapeerd. Het viertal had meer dan genoeg van de gebruikelijke foto-opname sessies en waren niet vies van enige zwarte humor.
Deze inmiddels legendarische afbeelding, waarschijnlijk zelfs het beroemdste plaatje van de groep, was aanvankelijk bedoeld als onderdeel van een drieluik van foto’s en als surrealistische, satirische Pop-Art persiflage op de Beatles’ beroemdheid. De inspiratie voor het idee van Whitaker vormde het werk van de Duitse surrealist Hans Bellmer, met name diens boek “Die Puppe” uit 1937. Bellmers afbeeldingen, tekeningen, foto’s en plastieken van uit elkaar gehaalde poppen werden voor het eerst gepubliceerd in een Frans surrealistisch tijschrift.

die Puppe

driedimensionaal werk van Hans Bellmer.

"The fetishising of body parts and fragmentation of the sexual form ignored the constraints of physical actuality. ...Bellmer's sense of taboo lay not in what convention condemned but what was hidden in the darkness of the psyche (where it is far from safe). Bellmer's psychological confrontation and violence may constitute a spiritual jolt that liberates from habit and known codings. He dragged terrible desires out of the darkness and into cognition so that we could assimilate the full reality of our passions and the content of evil in them. How else were we to transcend them (in whatever way we ought) if not by first knowing them?"

George Bataille

Dolls

The New York Dolls in de beginjaren.

fragment:

"When everyone goes to your house, they shoot up in your room
Most of them are beautiful, but so obsessed with gloom
I aint gonna be here, when they all get home
They're always lookin at me, they wont leave me alone


I didnt come here, lookin for no fix (I know...)
I been houndin the street all night late baby
Justa lookin for a kiss"

Kiss

"een kwaadaardige, gitaarspelende man wiens vlammende lange haar alle kanten uitstaat, het gezicht is beschilderd, en hij steekt zijn tong uit. De houding van de persoon is ineengedoken. De beschildering van het gezicht is zwart/wit."

De groepsnaam KISS is ontleend aan een song van de New York Dolls, "Looking for a kiss". Het verhaal dat de naam een afkorting is van "Knights in Satan's Service" of soortgelijke betekenissen werd voor het eerst vermeld in christelijke publicaties. Dit is door band altijd ontkend.

Salome

Fragment van “Buikdans van Salome” door Aubrey Beardsley

Linksonder wordt zij begeleid door een kwaadaardige, gitaarspelende dwerg wiens vlammende lange haar alle kanten uitstaat, het gezicht is beschilderd, en hij steekt zijn tong uit. De houding van de persoon is ineengedoken. De tekening is zwart/wit.
In de geest van het fin de siècle cultiveerde Beardsley de lelijkheid tot een meedogenloze esthetiek van de decadentie, zoals Baudelaire deed in zijn “Fleurs du Mal”.

Venus

Aubrey Beardsley: “De terugkomst van Tannhauser bij de Venusberg.”

De legende werd beroemd door de opera van Richard Wagner. Aubrey Beardsley begon met het schrijven van een erotische novelle (geïllustreerd met eigen tekeningen) gebaseerd op deze legende maar deze kwam nooit af vanwege zijn ziekte. De eerste gedeelten werden gepubliceerd in het tijdschrift The Savoy en later in boekvorm onder de titel “Under the Hill”. De novelle werd later gepubliceerd onder de titel: “Story of Venus and Tannhauser.”

Belangrijkste thema is de rebellie van een kunstenaar (Tannhäuser), wiens behoefte zich over te geven aan zinnelijke lust hem in conflict brengt met zijn religieus ingestelde verstand. Deze innerlijke tweestrijd wordt belichaamd door de twee vrouwen die hij bemint

big three

Schilderij Gustav Klimt: “Musik”

De vrouwfiguur houdt een kithera vast,het instrument van Apollo.
Links van de vrouw is een Silenus, trouwe metgezel van Dionysos rechts is een sfinx, symbool van de vrouwelijke schoonheid.

In "De geboorte van de tragedie" werkt Nietzsche de verstoring van de tot dan toe harmonieus geachte orde der grieken uit tot wetenschapskritiek. Na een voorwoord waarin hij het boek aan Wagner opdraagt, voert hij Apollo op als god van de beeldhouwkunst, de schone schijn en de droom, en Dionysus als god van de muziek en de roes. Apollo symboliseert de wijze rust en het maat houden dat het eigen bestaan voor de individuele mens genietbaar maakt. Dionysus symboliseert de vergetelheid waardoor het individu zich laat meeslepen in een eenheidsgevoel met anderen – tegelijk gruwelijk zich verliezend en heerlijk betoverd.