‘Stand up”: Jethro Tull:
Pop up : ”Stand up”
Pop music
Pop object

Walter Benjamin: "Ik pak mijn bibliotheek uit"

“Ik moet u verzoeken u met mij te verplaatsen in de wanorde van opengebroken kisten, in de lucht vol houtstof, op de met verscheurde papieren bedekte vloer, tussen de stapels na tweejarige duisternis weer aan het daglicht blootgestelde banden”. Benjamin heeft zijn boeken twee jaar moeten missen, wat ook al veel te lang is natuurlijk. En hij beziet zijn boeken op dat moment als het resultaat van “het toeval en het lot”, waardoor ze uiteindelijk in zijn bezit zijn gekomen. Wat het meest glorieuze moment in het bestaan van het boek was. “Voor de ware verzamelaar betekent de aankoop van een oud boek de wedergeboorte ervan”.

Benjamin: “Niets maakt duidelijk hoe fascinerend dit uitpakken is dan de moeite die het kost ermee op te houden.” Hij herinnert zich de steden en winkels waar hij zijn aankopen heeft gedaan, hij herinnert zich de plekken waar de boeken gestaan hebben. En hij concludeert dat hij een tevreden mens is en dat niet zozeer zijn boeken in hem, maar dat hij in zijn boeken woont.

Evelyn de Morgan: Ariadne

Benjamin was een belangrijke Kafka-interpreet. Kafka's labyrintisch schrijven en denken komt terug in Benjamins labyrintische wereld van de passagen en straten in Berlijn en Parijs.

Walter Benjamin: "Je zou je, om nader te komen tot de raadsels van het roesgeluk, moeten verdiepen in de draad van Ariadne.
Wat een genot is het alleen al om een kluwen af te rollen! Het geeft een plezier dat sterk verwant is aan het roesgenot, maar ook aan het scheppingsgenot. Bij beide gaan we voorwaarts.
Daarbij ontdekken we niet alleen de kronkels van de gang waarin we ons naar voren wagen, maar genieten we dit ontdekkersgeluk tegelijk door middel van een andere ritmische gelukzaligheid: precies degene die je beleeft bij het afwikkelen van een kluwen. Zo'n zekerheid als je hebt bij het afrollen van een kunstig opgewonden kluwen, is dat niet het geluk van elke produktiviteit, al was het maar in de vorm van proza?"

depicting the train of his interest, as Benjamin did, may put a daemon spirit like Benjamin ( klik hier) in the picture.”

R.B. Kitaj

Het fragment als volwaardig kunstwerk.

because it's such a rouged and puerile reflection upon such vivid personeity, but maybe I won't (apologise); maybe a painter who snips off a length of picture from the flawed scroll which is ever

himself in chat very Autumn Of 1940 which saw the Fall of France and in which I've set this picture. some of my working notes for which follow below. I feel I ought to apologise for this type of painting

resemble one's neighbor"; that is everything. A lot of people, a whole lot of artists would wish for that, I think, but it eludes us more than we imagine it does. His angry neighbors drove him to kill

Benjamin. The critic was dead right. Benjamin thrills me in no small measure because he does not cohere, and beautifully. He was one of those lonely few who lived out Flaubert's instruction: "Not to

crazy drama of painting. When I first showed this picture, a reviewer even began his attack by choking on the title, which he said I'd stolen from a sociological treatise having nothing to do with

(Gestapo at his heels) had slowly formed up into one of those heterodox legacies upon which I like to stake my own dubious art claims against better judgements of how one is permitted to burden the

the picture puzzle distinguished everything he wrote. His personality began to speak to the painter in me the adventure of his addiction to fragment life, the allusive and incomplete nature of his work

the Leo Baeck Institute. His wonderful and difficult montage, pressing together quickening tableaux from texts and from a disjunct world, were called citations by a disciple of his who also conceded that

“Dear Benjamin is now a truly chewed over cultural spectre, not least in art writing. I started to chew on him myself in the late sixties after having fallen upon him, before the deluge, in a publication of

III

En ik moet voort
waar wind mij voert,
mee op zijn boze pad,
van hier naar daar,
als was ik maar
een najaarsblad.

Paul Verlaine

Het jaargetijde dat nu aanbreekt, hoeft niet somber te zijn Ariadne.
Onder de “Feuilles mortes” tekende zich de rode draad af.

De boekenkast van de hoofdfiguur is een verhaal apart. Des Esseintes heeft ook hier zijn voorkeuren: hoofdzakelijk Latijnse werken, uiteraard veelal in de eerste druk, geschreven tijdens de ondergang van het Romeinse rijk. Dit literaire dieet wisselt hij af met de mystieke tetanus van d’Aurevilly, Baudelaire en Verlaine:.

Chanson d'automne

I

Droeve tonen
van violen
die in 't najaar klinken
laten mijn hart
in verlangende smart
verzinken.

II

De keel gesnoerd,
doodsbleek, geroerd
als klokken luiden,
denk ik nog aan
wat is gegaan
en wil ik huilen.

De eerste twee regels van het gedicht ("Les sanglots longs des violons de l'automne / Blessent mon cœur d'une langueur monotone."), werden door de geallieerden via Radio Londen als code doorgegeven aan het Franse verzet.

Paul Verlaine schoot op Arthur Rimbaud, na absint te hebben gedronken. Oscar Wilde dronk het ook en Ernest Hemingway heeft zijn “For whom the bell tolls” onder invloed van absint geschreven .

Jean Helion : “A Rebours”

Een van Wilde’s favoriete boeken was “A Rebours” van J.K. Huysmans, “de geparfumeerde koortsdroom waarin de 'wellust en geilheid' benevens de 'aangeboren domheid' der vrouwen aan de orde worden gesteld, al slaagt de hoofdfiguur er niet altijd in 'de gevaarlijke strelingen van virtuoze verleidsters' te weerstaan.”

In Helions werk “A Rebours” is de overgang van abstract naar figuratief te zien : links een abstract schilderij in een galerie, rechts een vrouwelijk naakt gezien door het open raam van haar slaapkamer, in het midden waarschijnlijk de schilder. De drie figuren vertonen duidelijke vorm- en compositie gelijkenissen.

Aubrey Beardsley: Oscar Wilde (detail)

Aubrey Beardsley illustreerde Oscar Wildes Salomé (J"Ai Baise Ta Bouche, Jokanaan”).
De inspiratie voor Salome had de auteur opgedaan tijdens een langer verblijf te Parijs in 1891.
In het laatste decennium van de negentiende eeuw was het Salome-gegeven een begeerd motief, vooral in de sfeer der décadence, alsmede in de beweging L’art pour l’art. Ze is er op de doeken van Gustave Moreau en in een verhaal getiteld “Hérodias” van Gustave Flaubert .
'Een vrouw is een sfinx zonder geheim', zei Wilde . 'Vrouwen zijn bestemd om liefgehad, niet om begrepen te worden.'

Caravaggio: Salomé

Oscar Wilde schreef een eenakter: De tetrarch Herodes Antipas vraagt zijn stiefdochter Salomé tijdens een feest voor hem te dansen. In ruil daarvoor mag zij van hem verlangen wat zij wil. Zij zegt toe de dans van de zeven sluiers te dansen en eist daarvoor, mede op instigatie van haar moeder Herodias, het hoofd van Johannes de Doper (Jokanaan).

Peter Schipperheyn : Zarathustra

Rameau: Zarathustra

Jean-Philippe Rameau schreef in 1749 de “Zoroastre”.
Zarathustra heeft ook een aandeel in de Zauberflöte von Mozart .
En…Richard Strauss, bewonderaar van Wagner,toonde zich in veel van zijn werken een volgeling van diens radicaal-romantische aanpak. Voorbeelden hiervan zijn: "Aus Italien" , "Don Juan" en "Also sprach Zarathustra" . Na de eeuwwisseling werd hij met het decadente muziekdrama Salomé pas werkelijk beroemd als operacomponist.
Nietzsche, bevriend met Salomé (Lou):
"Es ist immer etwas Wahnsinn in der Liebe. Es ist aber auch immer etwas Vernunft im Wahnsinn." (Also sprach Zarathustra)

“Typographers Soap”

Francis Ponge: “Zeep”

Ponge beseft dat er voor een vruchtbare verhouding tot de dingen meer nodig is dan alleen zintuiglijke aandacht: het anders-zijn van de dingen kan alleen tot de mens doordringen wanneer die bereid is, de dingen niet alleen zintuiglijk op te nemen, maar ze in zijn taal binnen te laten dringen, wanneer de dingen hun eigen stem krijgen in zijn taal. Het probleem van ‘de dingen’, van onze verhouding tot de zwijgende, materiële wereld om ons heen, is voor hem vooral een taalprobleem, of beter: een kwestie van uitdrukking.

Dat hij de zeep als onderwerp koos, was niet geheel willekeurig. Zeep was in de oorlog schaars. Daarbij was zeep, anders dan de door Ponge eveneens geliefde steen, een ding tussen natuur en cultuur in. Als een steen zo hard, maar als je de zeep tot spreken wilt brengen over zichzelf, glipt hij je uit handen. Het woord is zeep, zegt Ponge ergens, de betekenis schuim. Zodra wij over de dingen spreken, ontglippen ze ons. Dan worden ze onbereikbaar.

Ponge wijst erop dat de taal, als karakteristiek-menselijke eigenschap, toch niet ècht veel verschilt van het slijmspoor van een slak of van de schelp van een weekdier. Onze taal is een vorm, een ‘afscheiding’ als andere, die buiten onze eigen sfeer niets betekent.

Niet naar de farao's gaat zijn bewondering uit, die door een massa mensen een monument voor een enkeling lieten bouwen, maar naar ‘zekere schrijvers of musici die maat hielden, Bach, Rameau, Malherbe, Mallarmé -, bovenal de schrijvers omdat hun monument gemaakt is van de ware, gemeenschappelijke afscheiding van het weekdier mens, dat wat het best aangepast en afgestemd is op zijn lichaam, en toch op de sterkst denkbare wijze verschilt van zijn vorm: het woord.’

David Carson – typograaf en grafisch ontwerper

THE PAOMNNEHAL PWEOR OF THE HMUAN MNID

Aoccdrnig to a rscheearch at Cmabrigde Uinervtisy, it deosn't mttaer in waht oredr the ltteers in a wrod are, the olny iprmoatnt tihng is taht the frist and lsat ltteer be in the rghit pclae. The rset can be a taotl mses and you can sitll raed it wouthit porbelm.
Tihs is bcuseae the huamn mnid deos not raed ervey lteter by istlef, but the wrod as a wlohe. Amzanig huh?
(bron: davidcarsondesign.com)

Howard Kettler: Courier

“A letter can be just an ordinary messenger or it can be the courier which radiates dignity, prestige, and stability.”

Courier is een lettertype waarvan de tekens door een typemachine geproduceerd lijken te zijn. Het ontwerp van de oorspronkelijke Courier New stamt uit de jaren '50. Het lettertype werd door IBM ontwikkeld voor gebruik in zijn typemachines. Het werd een standaard voor alle typen typemachines, omdat IBM het patent op het lettertype niet kon regelen.
Tegenwoordig wordt Courier vooral gebruikt in de IT-wereld om tekst uit te typen waarin het belangrijk is dat elk teken dezelfde breedte heeft. Dit is onder meer het geval bij programmeercode.

José Ortega y Gasset: “De opstand der horden”

Overal zwermen de mensen rond. Ortega struikelt over zijn medeburgers:
'De wachtkamers der beroemde geneesheeren vol zieken. De theaters, als de voorstelling niet op een ongelegen uur is, vol toeschouwers. De badplaatsen, vol badgasten. Hetgeen vroeger nooit een moeilijkheid was, is dit thans bijna onophoudelijk: een plaats te vinden'.

'Zij (de massa) sollen met de tragedie omdat zij niet geloven dat in de beschaafde wereld de werkelijke tragedie nog kan voorkomen.'

Ortega's studie is voor alles het testament van een onzekere culturele elite, die alle hiërarchie ziet vervagen. Zijn houding tegenover de 'massa-mens' is een hooghartige.