Nostalgie

stripalbums met tekeningen van Hans van Oudenaarden.

In de boekbinderij leerde hij ook Bob Evers kennen: die heeft een band met debo’s toenmalige woonplaats(met veel grafische bedrijven): de uitgeverij ( Stenvert) van de Evers serie komt uit die plaats en de voorzitter van het “Bob Evers Genootschap “ is er ook geboren.
Geerten Meijsing is één van de oprichters en bestuursleden van het genoemde genootschap.
Het genootschap werd in 1972 opgericht door het toenmalige schrijverscollectief Joyce & Co.
Inmiddels is er zelfs een Bob Evers museum.

boek

Geert van Daal (boekbinder): Goatskin bookbinding, with onlays and inlays, ruled in gold, 36.5x56 cm, for Henry de Montherlant, "Encore un instant de bonheur." [Paris], Société du Livre d'art, 1955.

De in 1896 geboren Franse schrijver Henry de Montherlant, die in 1972 zelfmoord pleegde omdat hij de belemmeringen voor zijn gezondheid te groot geworden vond, is een pure individualist, die nooit bij een groep of school kon worden ondergebracht, ook al omdat hij een zeer persoonlijke, strenge en intens gevoelige stijl hanteerde die niet valt na te volgen.

Satyricon

arbiter elegantiae

Gaius Petronius, de schrijver van Satyricon, was de adviseur van Keizer Nero op het gebied van luxe en extravagantie ( z’n officiële titel was arbiter elegantiae). Zoals bij die taak hoorde sliep hij overdag en feestte ’s nachts. Hij was een liefhebber van stijl, manieren en literatuur. Zijn persoonlijkheid werd gekenmerkt door de zucht naar vrijheid en een losse tong. Een rivaal zorgde ervoor dat Nero zich tegen hem ging keren en hij vervolgens werd gedwongen zelfmoord te plegen.

et nunc

“How we remembered him then”

Er is onderkoelde dramatiek te vinden in de schilderijen uit de jaren vijftig, waarop Magritte enkele illustere voorgangers uit de vorige eeuw parafraseerde. De beroemde balconscène van Manet herschiep hij exact. Echter, de vier tevreden personages uit de gegoede bourgeoisie werden vervangen door staande en zittende doodskisten. Hetzelfde deed hij met een schilderij van David, waarbij hij de afgebeelde vrouwe, Madame de Récamier, reduceerde (of verhief) tot doodskist op de sofa.

tunc

Jacques-Louis David : Madame Recamier

Napoleon heeft David tot hofschilder benoemd. In overeenstemming met zijn voorstellingen uit de antieke geschiedenis heeft hij de vereerde keizer bewierookt met taferelen uit de Napoleontische tijd.

Napoleon

Heilige Geest

In het Design Museum (Gent) loopt een wel heel bijzondere tentoonstelling. Kitsch, Camp of Design stelt vragen aan de bezoeker over het verwarrende fenomeen van kitsch en camp, wat zoveel betekent als het bewust hervormen van kitsch tot kunst en design. Is de tuinkabouter van Philippe Starck wel design? Is alle namaak kitsch?

Kitsch

William-Adolphe Bouguereau: Maagd met Jezus en Johannes de Doper.

Er zijn kunstenaars wiens werk werd beschouwd als kitsch, zoals dat van Bouguereau , Maxfield Parrish en Norman Rockwell.
Momenteel worden veel van hen weer gezien als serieuze kunstenaars.

Maagd

Francis Picabia: “Fille née sans mère »

Picabia maakte dit werk door over de illustratie van een stoommachine heen te schilderen, die hij ongetwijfeld moet hebben gevonden in een technisch tijdschrift over spoorwegtechniek. Sommige delen schilderde hij over en voegde andere in. De kunstenaar was beïnvloed door het enthousiasme voor mechanisatie dat hij in de Amerikaanse cultuur ontwaarde.
Hier toont hij de machine als een ironische metafoor voor het menselijk leven. De titel verwijst naar de creatie van Eva uit Adams rib . De gouden achtergrond verwijst naar Renaissance schilderijen van de maagd en het kind.

leraar

Marcel Duchamp: „Ready Made - Kam in etui“
(De originele versie van Duchamp's Comb is te zien in het Philadelphia Museum of Art, er bestaan bovendien 8 replica's uit 1964.)

Als er een filosofische bron moet worden aangemerkt waaruit Duchamp heeft gedronken, dan is het "Der Einzige und sein Eigentum", geschreven door Max Stirner in 1844. Stirner was het pseudonym van een saaie leraar aan een meisjesschool, een zekere Johann Caspar Schmidt, die in de jaren veertig vaak vertoefde in de Berlijnse kroeg van Herr Hippel. Hier kwamen bohémiens, homo's, kunstenaars, en jonge radicale intellectuelen bijeen als Bruno Bauer, Karl Marx en Friedrich Engels, die vol verontwaardiging protesteerden tegen het conservatieve klimaat in Duitsland. Deze drop-outs en stadsnomaden discussieerden over tal van thema's, waaronder censuur, bewierookten een hyperindividualisme en bezondigden zich aan dronkenschap en handgemeen.

wolven

Hesse, Burroughs, Jünger

Een Anarch is het Conservatieve Revolutionaire ideaal van een soeverein individu, ontwikkeld door Ernst Jünger in zijn roman “Eumeswil”. Jünger werd zeer beïnvloed door de individualistische anarchist Max Stirner en beschrijft de Anarch als de belichaming van Stirners opvatting van de unieke persoonlijkheid (der Einzige), iemand die een band kan vormen met het concrete, eerder dan met een idee.

Snor

“Nietzsches Moustache”

Nietzsche ‘ontmaskert’ de ethiek van socialisten, christenen en anarchisten. Ogenschijnlijk en naar eigen zeggen hebben zij het beste voor met iedereen en zijn zij in hun ethiek puur altruïstisch. Echter, Nietzsche wijst erop dat dit niets anders is dan zelfbehoud: omdat ze zich in een nadelige positie bevinden (om wat voor reden dan ook) en het egoïsme hen heeft benadeeld en altijd zal benadelen hebben ze door dat zijzelf het meeste baat hebben bij een altruïstische ethiek – in dit geval uit te leggen als alle ethiek anders dan ethisch egoïsme. Zij zullen dan op ethische principes kunnen wijzen om baten te ontvangen, en kunnen verhullen dat zij eigenlijk enerzijds wraak willen nemen en ressentiment ervaren vanwege de situatie waarin ze zich bevinden en anderzijds zichzelf willen behouden – en daarmee eigenlijk het egoïsme aanhangen dat ze zeggen zo te haten.

Prins

Foto: Felix Nadar

De afbraak van de staat zou volgens Peter Kropotkin de enige weg zijn naar solidair gedrag van de mens en de bevrijding van het individu en de vooruitgang van de maatschappij.

Secret

Geheim agent: McGooghan again

“The Secret Agent”: is een roman van Joseph Conrad uit 1907. Het verhaal speelt in Londen 1886 en gaat grotendeels over het leven van ene Verloc en zijn werk als spion.

Soft

William Burroughs: Maya kalender

“Mens is een zachte machine,
een buigbaar zuiltje met gaatjes,
propvol tengere draadjes
en slangetjes die dienen
voor niets dan tederheid
en om warmer te zijn dan lucht.
Och, hij heeft ademzucht
en hart-arbeid.”

Leo Vroman

koepel

Jim Vincent : Palladio

Karl Jenkins maakte de muzikale compositie met dezelfde titel, die klinkt als de krachtige masculiene muziek die zo vaak wordt gebruikt in commercials voor auto’s. Vincent reageert met het volpakken van het toneel met 18 dansers. Ze dragen de wild uitziende costuums van Mara Blumenfeld- mannen met blote borst in versleten rokken en vrouwen in ruige minirokken- de dansers zijn verwikkeld in een worsteling om de dans tot uiting te brengen. Als Hercules die de negenkoppige Hydra probeert te doden, werken hun gespierde lijven om overeen te komen met de muzikale climaxen. Men probeert de beroemde Villa la Rotonda koepel van Palladio uit te beelden die het onderwerp van de dans is. Vincent laat zijn dansers constant cirkelen over het toneel.

cirkel

Palladio: Villa Rotonda

In zijn Italiaanse reizen geeft Goethe een uitvoerig en bewonderend verslag van zijn bezichtiging van de villa.
De villa speelt een belangrijke rol in de verfilming van Mozarts opera “Don Giovanni” door Joseph Losey.

Paradox

Carnaval: Venetië

Tijdens de eerste twee dagen zijn er een aantal traditionele bals waar je niet in boerenkiel maar wel in historische kledij dient te komen.
In "Onzichtbare steden" schrijft Calvino over Venetië zonder die stad bij naam te noemen. "Al de steden die hij wél noemt zijn vrouwelijk''. Voor Calvino was Venetië een bron van inspiratie en een goede bewaarplaats voor de verbeelding. Er is ook de paradox dat je Venetië nooit echt kunt leren kennen, dat zij je altijd ontglipt. Net zoals Kublai Khan denkt zijn keizerrijk te doorgronden, terwijl het hem ten enenmale door de vingers glipt.

Manco

parasprong: “blufpraat”

“Brideshead Revisited” (…Et in Arcadia Ego…) van Evelyn Waugh hebben we te danken aan een verwonding van zijn knie tijdens een parachutesprong. De schrijverscarrière van Georges Perec begon min of meer toen hij gewond raakte bij een sprong.

Eco

Nunc aut Nunquam: Penning

In juni 1940 besloot de Engelse regering tot de oprichting van kleine, zelfstandig opererende eenheden die op het Europese vasteland Duitse doelen moesten aanvallen. Deze elite-eenheden werden commando’s genoemd. Deze naam was afgeleid van de Boereneenheden die tegen de Engelsen streden tijdens de Boerenoorlog in Zuid-Afrika. Deze boeren of Afrikaners waren overigens afstammelingen van Nederlandse kolonisten.

Echo

Narcissus en Echo: Penning

Toevallig had Narcissus, afgedwaald van het trouwe gezelschap van zijn makkers, gezegd: ‘Is daar iemand?' En: ‘Iemand', had Echo geantwoord. Narcissus is stomverbaasd en, terwijl hij zijn scherpe blik naar alle kanten laat gaan, roept hij met luide stem: ‘Kom!': zij roept de roepende. Hij kijkt om en zegt weer omdat niemand komt: ‘Waarom vlucht je voor mij?' En zij heeft evenveel woorden als hij gezegd heeft weerkaatst. Hij zet door en zegt, misleid door de klank van de antwoordende stem: ‘Laten wij hier samenkomen.' En Echo die nooit op enig geluid liever zou antwoorden heeft weerkaatst: ‘Laten we samenkomen'.

Narcissus

“Le Tombeau d'Oscar Wilde”: Père-Lachaise

Oscar Wilde over Oscar Wilde : “Een man die ik zeer bemin."

De tombe van Wilde werd betaald door een anonieme dame uit bewondering voor de dichter. Toen hij werd onthuld veroorzaakte hij nogal wat beroering vanwege de getoonde genitaliën, die al spoedig door de begraafplaatsmedewerkers werden bedekt met een discrete laag in de vorm van een vijgenblad. In 1922 werden ze (waarschijnlijk door studenten) afgehakt, hoewel het gerucht gaat dat de begraafplaats directeur het gebruikt als presse-papier…

Inzicht

Leopold Andrian: “Tuin van inzicht”

“Ego Narcissus”

“Der Garten der Erkenntnis” uit 1895 dat Leopold Andrian op negentienjarige leeftijd schreef is een symbool van zijn generatie geworden. Buiten dat boek heeft Leopold Andrian nog slechts enkele gedichten geschreven om vervolgens in de literaire wereld nooit meer van zich te laten horen.
Het narcisme van Oscar Wilde en Leopold Andrian hebben tot op zekere hoogte een aantrekkelijke kant.

foltering

Octave Mirbeau: “Tuin der folteringen”

Ooit beschreven als “Het meest verderfelijke kunstwerk van de negentiende eeuw”, Mirbeau’s sensuele en verwarrende roman volgt de reis van een jonge man naar het einde van verlangen en verdorvenheid in een uitgestrekte Chinese paleistuin waar men van foltering geniet en die toepast als een vorm van kunst.

Lust

n.a.v. Jeroen Bosch: “Tuin der lusten”

Clayton Eshleman: “Tavern of the Scarlet Bagpipe”

“Scallops of light weakly illuminating earth’s flat disk.
Desire swarming in its orbicular bath.

Arching out of an egg-like container, a sprout drooping
a fruitball.
Muggy haze. Larval moil.
Clumps of trees with ghost-porous fruit.
Three timid pink lights on a peaked “mushroom”
resting on a “millstone.”

“Firecracker” with a long “fuse.”
Thorned rinds. Shells of earth ovens-to-come.
The distillation that reigns in my body and soul
11 A.M. October 26, 2004.
Window over Lake Como, blue-gray
furry mist, headlands no more substantive than clouds.

Fragment prongs. Blasted “pear.”
Scintillae in slug-like blue swellings.

Genesis 3rd day water
gauze-opaque with the nearly-existent.”

Dandy

Tuin van Het Jüngerhuis (28/7/2009)

Het dandyisme is metropolitisch, mondain, snobistisch en vond z’n oorsprong in de wereldsteden Parijs en Londen in het midden van de 19e eeuw. Haar legende is verbonden met namen als Baudelaire, d’Annunzio en Oscar Wilde. In Duitsland daarentegen is de figuur dandy onbekend. Met één uitzondering: Ernst Jünger!

Held

Tuin van Il Vittoriale

Vanaf 1921 in bezit van Gabriele d'Annunzio , die hier zijn woonhuis, de "Priora", inrichtte.
In het Italië van de vorige eeuwwisseling was er niemand behalve deze dichter, dandy, patriot en oorlogsheld die de schoonheid van en de liefde voor actie dusdanig verpersoonlijkte als Gabriele d’Annunzio. Hij was de incarnatie van de Nietzscheaanse Übermensch: narcistisch, krachtig en schijnbaar onoverwinnelijk. Soldaten bejubelden zijn epische avonturen; literatuurminnaars z’n krachtige aanpak; vrouwen konden zijn woeste seksuele honger niet weerstaan.

Lothario

styled by Robert Rabensteiner

“De dramatische kleding en melodramatische snor van de Italiaanse lothario Gabriele d’Annunzio dienen als inspiratie voor een barokachtige foto, verschenen in het laatste nummer van” New York Times – T Magazine” gemaakt door David Slijper. De hoge rijlaarzen en strak getailleerde jassen die d’Annunzio droeg als militaire held zijn opnieuw uitgangspunt voor de pauwen van vandaag.”

rapsodie

Blaise Cendrars

Zijn stijl staat mijlenver af van het vaak retorische en symbolistische taal- en beeldgebruik van de poëzie van het begin van de twintigste eeuw. De filmische opeenstapeling van beelden geeft het gedicht een enorme vaart. Cendrars maakt in het gedicht “Panama” gebruik van reclame, namen, objecten, boektitels, gespreksflarden etc. Zijn poëzie wordt niet door de muze aangeblazen maar door beursberichten, financiële fiasco's zoals de Panamakrach, reizen, pulpromans, avontuur en vriendschap. Ook maakt hij in Panama voor het eerst gebruik van het objet trouvé: een paginagrote advertentie voor de stad Denver wordt onverkort in het gedicht opgenomen.

collage

Kurt Schwitters: “The Baumer Picture”

"Waar wij (Dada) naar streven is het allesomvattende kunstwerk dat uitstijgt boven elk affiche; of dat nou champagne aanbeveelt, dada, communisme of dictatuur." (Kurt Schwitters)

Mistake

David C: “The End of Print”

David Carson’s baanbrekende typografie in de jaren '90, o.a. in surf tijdschriften , leidt ons tot een nieuw inzicht omtrent letter- en pagina ontwerp. Hij doet dat door de traditie van het ontwerpen te doorbreken en een nieuwe manier van kijken te vragen van de lezer . Hij gooit de letters door elkaar, trekt ze scheef, maakt uitsnedes met als bedoeling de woorden als beeld een bepaalde schoonheid te verschaffen.
Carson heeft het meer dan eens verklaard: letters op een bladzijde zijn een vorm van kunst.
Je kunt de invloed van hem over de hele wereld merken.