valkyrie

De Walkuren zijn strijdgodinnen . Oorspronkelijk waren het grimmige doods- en oorlogsgodinnen, die op de rug van hellehonden de slagvelden afstroopten op zoek naar gevelde (gevallen) Uiteindelijk evolueerden zij in de populaire cultuur van lelijke heksen vooral tot schone maagden. Ze waren de diensters of dochters van Odin en droegen mooie harnassen met helmen en speren en zaten op paarden met vleugels.

Subtile Jagd

Aan de overkant vocht een andere kunstenaar, de “stosstruppenfuhrer” Ernst Jünger die (in de loopgraaf) lezende in Tristam Shandy, zo nu en dan koene operaties verrichte waarvoor hij de hoogste Duitse onderscheiding de “Pour le Merite” kreeg.

artist's impression

In de loopgraaf

“The Artists Rifles” is a volunteer regiment of the British Army. The group was organised in London by Edward Sterling, an art student, and comprised various professional painters, musicians, actors, architects and others involved in creative endeavours. In 1947 it became part of the SAS: Special Air Service Regiment. Today, the full title of the Regiment is “21 Special Air Service Regiment (Artists) (Reserve)”.
One of them was Wilfred Owen: On 21 October 1915, he enlisted in the Artists' Rifles. He was an English poet and soldier, regarded by many as one of the leading poets of the First World War. His shocking, realistic war poetry on the horrors of trenches and gas warfare sat in stark contrast to the public perception of war.

DULCE ET DECORUM EST

"Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots
But limped on, blood-shod. All went lame; all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of tired, outstripped Five-Nines that dropped behind.
Gas! Gas! Quick, boys! – An ecstasy of fumbling,
Fitting the clumsy helmets just in time;
But someone still was yelling out and stumbling,
And flound'ring like a man in fire or lime . . .
Dim, through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.
In all my dreams, before my helpless sight,
He plunges at me, guttering, choking, drowning.
If in some smothering dreams you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil's sick of sin;
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs,
Obscene as cancer, bitter as the cud
Of vile, incurable sores on innocent tongues,
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old Lie; Dulce et Decorum est
Pro patria mori."

Wilfred Owen

reunieTdrie

Sergeant Barry Sadler hielp met het schrijven van het lied "The Ballad of the Green Berets" terwijl hij herstellende was van een beenwond opgelopen tijdens zijn diensttijd bij een Special Forces-eenheid in de Vietnamoorlog.

Fragment van deze ballad:

“Fighting soldiers from the sky,
Fearless men who jump and die,
Men who mean just what they say
The brave men of the Green Beret.”

Aloysius

the teddy bear of Sebastian:

"He was never late on set, he never bumped into other actors and was never drunk,"

Shot uit de tv-serie "Brideshead revisited" met rechts Jeremy Irons als kapitein Charles Ryder, Waugh (de schrijver, hier als kapitein) op de achtergrond.
Irons speelde ook een hoofdrol in “Lolita” en in Fowles’ verfilmde roman “French Lieutenant’s Woman”.

Collectors

“Withdrawn, uneducated and unloved, Frederick collects butterflies and takes photographs. A chance pools win enables him to capture the art student Miranda and keep her in the cellar of the Sussex house he has bought with the windfall. The situation is seen first from the collector's point of view: he thinks the chloroform pad no more vicious than his butterfly net, and patiently waits for the barriers of class and taste that inhibit their love to break down the limbo of their isolation. She, the creator, desperate for her freedom, tries to understand him but cannot banish her contempt for everything anti-life that he stands for.”

fragment uit : "The Collector" van John Fowles

Lolita

Nabokov: de schrijver van “Lolita” en “Pale Fire”

“Bleek vuur” , een gedicht van 999 regels, zogenaamd geschreven door ene John Francis Shade. Het werk stikt van de raadsels, goocheltrucs, spiegeleffecten en dubbele bodems. Het gedeelte met commentaar op het gedicht is vele malen groter dan het gedicht zelf. Samen vormen zij de roman.

Nymphet

Balthus: "Le salon" 1942


Balthus romantiseerde zijn eigen beschermde en overgelukkige jeugd en gebruikte daar het beeld van de vrouw-op-komst voor. Hij portretteerde jonge meisjes liefst half gekleed en in licht suggestieve poses. De onschuld is nog aanwezig, maar lang zal die niet meer standhouden. We zien meisjes met een ontblote borst, met een openvallende kamerjas, met opgetrokken benen in korte rok etc. Dat alles in burgerlijke interieurs en liefst in gezelschap van andere meisjes of kinderen.

Strijd

Fragment uit “Histoire de l’œil”: Georges Bataille ("De sfinx van de sociologie")

“I was nearly sixteen when I met Simone, a girl of my own age
"Milk is for the pussy, isn’t it” said Simone.
“Do you dare me to sit in the saucer?”
“I dare you” I answered, almost breathless. The day was extremely hot. Simone put the saucer on a small bench, planted herself before me, and, with her eyes fixed on me, she sat down without my being able to see her burning buttocks under the skirt, dipping into the cool milk.

Boeken moesten volgens Bataille (in “La littérature et le mal”, 1957) het Kwaad een stem geven -- de schrijver moest voor één keer geen rekening houden met individuele zwakheden maar zijn boeken gebruiken als vrijplaats voor verdrukte en verdrongen verlangens. Volgens die definitie ontstaat er een soort medeplichtigheid tussen schrijver en lezer.

intermezzo: jarig

67 jaar !..... Tunc et Nunc

"Tunc" and "Nunquam": Lawrence Durrell

The titles of the two novels which together are known as "The Revolt of Aphrodite" are taken from a Latin quotation familiar in translation - "It was then, or never". This fact is one which either you know or which you find out when you read the second, an action which generally makes Tunc rather clearer.
The first seventy pages or so of Tunc are extremely difficult to read and through their concentration on words as words rather than as constituent parts of a narrative serve as a reminder that their author first made his literary name as a poet. The novel settles down a bit after this, though it is still possible to discern the influence of James Joyce and the techniques of stream of consciousness writing.

Le Jeu

Je kunt het bekendste boek van Cortázar, Rayuela (hinkelspel), op verschillende manieren lezen.
Verhaal 1: is hoofdstuk 1 t/m 56 achter elkaar door. De rest, zo’n 190 bladzijden, kun je ongelezen laten.
Verhaal 2: is vanaf hoofdstuk 73, hinkelend door het boek heen.
Verhaal 3: is de eigen keuze van de lezer. Het is een boek dat je in wezen overal kunt beginnen.
Aan het eind van elk hoofdstuk staat het nummer van het hoofdstuk dat je erna kunt lezen. Veel latere commentatoren hebben opgemerkt dat het een soort hyperlinks zijn. Aan de hand van een onbekende gids ga je als het ware door een stad heen.

Boulez:...vous?

Pierre Boulez was een overtuigd voorstander van meer abstractie en experiment in de muziek, en hij werd een boegbeeld van de avant-garde in de muziek. Hij was een pionier van het gebruik van elektronica in de muziek, en experimenteerde met aleatorische muziek (waarin het toeval een rol speelt).
Het abstracte schilderij op de hoes:… volslagen lineair!

Appel:...groot?

Schilderij gemaakt door een verstandelijk gehandicapte.

Lineaire kunst is voornamelijk verstandelijk, bij Appel ontbreekt de lijn veelal, bij het schilderij van de geestelijk gehandicapte speelt het lineaire wel een belangrijke rol.



criticus:

"Vooral zijn zogenaamd naieve doeken, die ontstonden in de periode tussen 1946 en 1955, horen tot het beste wat er in de vorige eeuw in Nederland is gemaakt : zo vitaal, zo krachtig en confronterend is er zelden geschilderd. Daarmee droegen ze ook onvermijdelijk bij aan wat je de “Appel-mythe” zou kunnen noemen; het feit dat een “eenvoudige kapperszoon uit de Amsterdamse Dapperstraat” vrijwel zonder opleiding aan de lopende band moderne meesterwerken uit zijn mouw schudde,dat bevestigde achteraf het idee dat Appel een schilderkunstige oerkracht vertegenwoordigde."

Aan het einde van zijn leven kon je aan zijn gezicht zien dat hij er zelf ook in begon te geloven:……. dat ie groot was! Keizer Karel waande zich gekleed! Naast de appel voerde hij de scepter.

Big Apple

No flying robot to be seen, so……

Oh, Manhattan, I’m in love with you-
your sweat rising through the subway grates
in its pungent musk;
your freaks, your art.
I, too, am a freak-
I, too, will roam through stations of the metro,
eyeing the rats,
and wander home - late even for you,
with dirty shoes and empty pockets.


“New York City you're so big and tough.
My pistols are loaded, I feel rough.
Well. we've heard of your punks and high heeled steppers.
We're bad southern boys and don't you forget us.”

Molly Hatchet

Big City – typografische plattegrond

"Birmingham, you may not be a Venice or a Cannes
But you have shown us what life's all about
It's time to shout your praises round
They'll never knock you down
We love you Birmingham."

Clifford T. Ward

die Grosstadt

schilderij: Otto Dix 1927-1928

Weltende

"Dem Bürger fliegt vom spitzen Kopf der Hut,
In allen Lüften hallt es wie Geschrei.
Dachdecker stürzen ab und gehn entzwei
Und an den Küsten - liest man - steigt die Flut.
Der Sturm ist da, die wilden Meere hupfen
An Land, um dicke Dämme zu zerdrücken.
Die meisten Menschen haben einen Schnupfen.
Die Eisenbahnen fallen von den Brücken."

Jakob van Hoddis (1887-1942)

"Rose"

fragment schilderij: Otto Dix



fragment foto: Larry Fink


"Rose puts on her stockings and she lights a cigarette.
Holds her tired face up to the mirror.
She sees a younger woman there she thought she would forget,
And it hurts her now that no one comes to see her.

She used to go to parties and a-dancing with her beau.
Beneath the southern moon they found their places.
But now she's tired all the time and she got no where to go,
And the memories keep showing up in faces.

So she finds her dressing table and she puts on all of her clothes,
And she cries when she's realized she's just an old rose.

Rose walks to the kitchen then she fills her coffee cup.
And thinks of how the mornings used to greet her.
But now it's just another day and harder to get up,
And it breaks her heart to think that no one needs her.

And she wants to start all over but she ain't got far to go,
So she cries when she's realized she's just an old rose.

Rose puts on her stockings and she lights a cigarette.
Holds her tired face up to the mirror.
She sees a younger woman there she thought she would forget,
And it hurts her now that no one comes to see her."

John Hiatt

Elke Roos heeft z'n doornen

“Teeth”

Als je stout bent komt Zwarte Piet met de roe, vertellen de ouders aan hun kinderen. Mitchell Lichtenstein, zoon van Pop Art goeroe Roy, zorgt in deze film voor een identieke Sinterklaasboodschap met de mythe van de "vagina dentata". Als een vrouw nee zegt, dan gaat ie eraf.

"Doornroosje"

schiderij: Thomas Spence

Doornroosje sliep

Doornroosje sliep.
Naast haar lag een brief:
"Niet wakker kussen.
Onder geen voorwaarde.
Ook niet na honderd jaar"

Wat zal ik doen? dacht de prins. Zal ik weggaan?
Of zal ik haar kussen en denken dat zij het niet zo bedoelt?
Ik ben zo moe, zo dodelijk vermoeid...

Doornroosje gluurde door haar wimpers.
Met de grootst mogelijke moeite haalde ze langzaam
en regelmatig adem.
Ze zag de deur dichtgaan,
hoorde de treden van de trap-
zo moe, zo pijnlijk vermoeid, elke stap-

en haar hart werd verscheurd.

Toon Tellegen

"De roos van Paracelsus"

Paracelsus zei, langzaam:
`De weg is de Steen. Het vertrekpunt is de Steen.
Als u deze woorden niet begrijpt, bent u nog niet
begonnen te begrijpen. Iedere stap die u zult zetten
is het eindpunt.'
De ander keek hem achterdochtig aan. Hij zei op
andere toon:
`Is er dan een eindpunt?'
Paracelsus lachte.
`Mijn lasteraars, die even talrijk als dom zijn, zeg-
gen van niet en zij noemen mij een bedrieger. Ik
geef ze geen gelijk, maar het is niet onmogelijk dat
ik een dromer ben. Er is een Weg, dat weet ik.'

Er viel een stilte, en de ander zei:
`Ik ben bereid die met u af te leggen, al moeten
we vele jaren gaan. Laat mij de woestijn doorsteken.
Laat mij desnoods van verre het beloofde land zien,
al staan de sterren me niet toe het te betreden. Voor
ik de reis onderneem wil ik een bewijs.'
`Wanneer?' vroeg Paracelsus, onrustig.
`Nu meteen,' zei de leerling, met plotselinge be-
slistheid.

J.L. Borges: “De roos van Paracelsus”

"De naam van de roos"

Umberto Eco (°1932) was al sinds de jaren zestig wereldberoemd in universitaire kringen als semioloog, maar toen hij in 1980 “De naam van de roos” publiceerde werd hij (zeker na de verfilming door Jean-Jacques Annaud) ook wereldberoemd. Het procédé van een detectiveverhaal (hij brengt zelfs hulde aan Arthur Conan Doyle door zijn hoofdfiguur William van Baskerville te noemen)koppelt hij aan erudiete wijsheid . Zo heeft het boek een aantal lagen waarop het gelezen kan worden.

roosnaam

Catherine Deneuve, door velen lange tijd beschouwd als de mooiste vrouw van de wereld.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een mooie roos naar haar genoemd is.
De kleur, de mooie volle rondingen van het haar geven daar dan ook alle aanleiding toe.

Belle

"Belle de Jour"

Luis Buñuel: Met Catherine Deneuve

Over een vrouw die van haar man houdt, als van een kind. Over een vrouw die genot vindt, tegen betaling - niet bij haar man. Over een vrouw die er alles voor over heeft, om die 2 werelden gescheiden te houden. En over hoe het uiteindelijk toch altijd de man (en liefst een stuk of drie, minstens 2 ...) is die zwijgend ten onder gaat en hoe de vrouw tot haar laatste snik moeder blijft.
'Belle de jour' toont ons de bloedmooie Sévérine, die haar man niet kan behagen. Onderwijl leeft ze zich echter uit in een bordeel terwijl haar man aan het werk is. De seksuele fantasieën van Belle - die in eerste instantie steeds weer in haar dromen terug komen - lijkt ze in het bordeel in werkelijkheid uit te kunnen leven.

bordeel

“Frankfurt brothel” Ronald B. Kitaj

Moderne schrijvers en kunstenaars als Emile Zola en Edgar Degas hadden bordelen en prostituees tot onderwerp verheven
De door mij bewonderde R.B. Kitaj was een groot bewonderaar van Edgar Degas. Kitaj heeft de pastel weer in ere hersteld; ook de onderwerpen van Degas hebben hem geïnspireerd.

“When he was very young, Ronald Kitaj ran away to sea. He
joined the SS Corona bound for Cuba and Mexico, a
fresh-faced Cleveland boy who carried his sketchbooks with
him and knew, already, that art was all he wanted to do. And
as he travelled, he drew. Before long he had lost his
virginity in a Havana brothel and had plunged deep into the
reeking taverns and alleyways of port life-a life that was
to go on resurfacing, in bold, tortured figurative painting,
for the rest of his career.”

Ballet

Edgar Degas

In het ballet vindt hij zijn ideale onderwerp. Hij schildert en tekent niet slechts schitterende, kleurige, balletvoorstellingen, maar ook - en vooral – danseressen die hard aan het trainen zijn. De poses van hun lichamen fascineren hem eindeloos.

waterballet

“ De fontein verbeeldt ons het blijvende, en toch niet verstarde moment; zij vormt een levend verwijlen bij het Nu, steeds even rijk en steeds zichzelf gelijk. Zelfs het geluid van de fontein speelt hierin mee: het geluid van de vallende waterstraal omzoomt de stilte, maar vormt geen organische, meeslepende melodie zoals het kabbelende beekje.”

(Giovanni Papini)

wateralfabet

foto: Abelardo Morell

Kun je naast met water, ook op water schrijven? Jazeker. Sinds de uitvinding van AMOEBA (Advanced Multiple Organized Experimental Basin), is het mogelijk om dankzij 50 golfgenerators vormen en letters in het water te doen verschijnen. Om een letter te vormen heeft AMOEBA ongeveer 15 seconden nodig. De 50 golfgeneratoren bewegen verticaal op en neer om zodoende cylindrische golven te creeren. Door de golfjes precies te richten ontstaat er een patroon (of letter) in het water. De makers, Akishima Labs, zien vooral toepassingsmogelijkheden voor pretparken.

"The Alphabet", 2001

foto: Inez van Lamsweerde + Vinoodh Matadin

Typography: M/M (graphic designers - Paris)

"Twenty six faces and a typeface
For two thousend one
Legendary stories"

"De Tijgerkat"

foto: Inez van Lamsweerde

Cavalli heeft vier nieuwe modellen uitgezocht: Angela Lindvall, Raquel Zimmerman, Frankie Rayder and Isabeli Fontana die Kate Moss vervangen in de nieuwe campagne van de modeontwerper, die als thema de film "Il Gattopardo" heeft.
“In esthetisch opzicht was ik altijd gefascineerd door deze film. Het verhaal van “Il Gattopardo”is gebaseerd op het idee dat “hoe meer iets verandert hoe meer het hetzelfde blijft” en dat is een goede metafoor voor mode”, meent Cavalli.

Blondje № 3

T’Challa (=Black Panther) hielp Storm, met wie hij tijdens zijn jeugd al een relatie had, haar nog levende familie terug te vinden in Afrika. Kort hierna vroeg hij haar ten huwelijk. De twee trouwden in een grootste Wakandaanse ceremonie waar ook veel superhelden aanwezig waren.

Het huwelijk heeft bij de lezertjes veel stof doen opwaaien: velen vonden het maar niks zo’n huwelijk tussen twee superhelden! Black Panther getemd!

For your pleasure

Amanda Lear poseerde als “De dame met de panter” op de beroemde hoes van Roxy Musics “For Your Pleasure” album uit 1973. Na haar relatie met Bryan Ferry werd David Bowie verliefd op haar en begon zij een carriere als disco zangeres