Bloggerdebo staat voor het blok: de draad lijkt afgewikkeld.
Inmiddels hard aan het blokken.
Een andere plaats, een andere tijd, andere vorm.
Eigenzinniger gaat hij ( een andere naam) verder.
Een derde blog; misschien wordt de plaats hier bekend gemaakt.

“I knew there´d be times like this
When i´d sit at home and reminisce
Oh how one´s memory slips...
So I close my book
And sighing, take a second look
Sure enough - i´m quite alone
Still, there no sound
So I spin-a-disc around and around
And slide the needle in the groove.

Should we connect some day
Another time - to spend
Another place - to go”

So I close my blog
And sighing, make a second blog.


(vrij naar Bryan Ferry)

“The sword of time will pierce our skins
It doesn't hurt when it begins
But as it works its way on in
The pain grows stronger...watch it grin

And Suicide is painless
It brings on many changes
and I can take or leave it if I please.”

Mike Altman

Edward Burne Jones: “Lucretia”

Burne-Jones schiep een vrouwelijk type dat kenmerkend voor zijn werk is. Het is geïnspireerd op figuren uit Renaissanceschilderijen. Deze zachtaardige, bleke en etherische meisjes verschijnen in tal van zijn werken, die zowel over de Griekse mythologie als over Keltische legenden gaan.

Ludovico Mazzanti: “Lucretia”

“We trokken ons aan een van de zijkanten terug, op een open plek die vol licht was en wat hoger lag, zodat we iedereen goed konden zien. Daar wees men mij de grote figuren aan die zich op het frisse grastapijt bevonden. En het feit dat ik hen mocht aanschouwen, maakt mij nu nog gelukkig. Ik zag er Electra met in haar gezelschap vele anderen, onder wie Hector en Aeneas. En ik herkende ook Caesar met zijn sperwersblik. Ik zag Camilla en Penthesilea, en aan de andere kant zag ik koning Latinus, die daar zat met zijn dochter Lavinia. Ik zag Brutus die Tarquinius verjoeg, Lucretia, Julia, Marcia en Cornelia, en alleen en terzijde zag ik Saladin. En toen ik mijn blik wat meer omhoog liet gaan, zag ik de meester van allen die weten, Aristoteles, zitten in een kring van filosofen.”

Dante: Canto IV

Artemisia Gentileschi: “Lucretia”

Artemisia groeide op als enig meisje tussen drie broers in het Rome van de zeventiende eeuw. Al op zeer jonge leeftijd maakte zij via het schildersatelier van haar vader, Orazio Gentileschi zelf een begenadigd schilder, kennis met de schilderkunst. Vrij gauw werd haar uitzonderlijk talent duidelijk, maar omdat ze een meisje was, kon ze niet toegelaten worden tot de schilderacademie. Haar vader besloot dan maar om haar in de leer te laten bij een bevriende gildebroeder, Agostino Tassi.
Dit laatste had hij beter niet kunnen doen, want Tassi vergreep zich binnen de kortste keren aan Artemisia. Hoewel hij beloofde haar te huwen kwam Tassi zijn belofte niet na waardoor het tot een langdurig en ingewikkeld proces kwam waarbij Artemisia onderworpen werd aan een vernederend gynaecologisch onderzoek. Het trauma dat zij door de ganse zaak hierbij opliep zal later als een rode draad in haar werk aanwezig blijven.

Paolo Veronese: “Lucretia”

Delacroix heeft ooit gezegd dat Veronese licht schiep zonder heftige contrasten te gebruiken, iets waarvan men altijd dacht dat het onmogelijk was.

Michele Tosini: “Lucretia”

De beschuldiging dat Tosini een “jatter” was die z’n werken zo maakte dat ze leken op die van gerenommeerde schilders en dat hij een onontwikkelde “tweederangs”schilder was die niet in staat was te voldoen aan de complexe iconografische regels lijkt blijkens een onlangs verschenen boek niet op waarheid te berusten.

Ambrosius Benson: “Lucretia”

Als “stripverhaal”.

Beeldmateriaal is de motor die het geheugen van Michel Leiris aandrijft: foto's, oude boekillustraties en vooral schilderijen weeft hij om tot een op zijn maat gesneden mythologie, een strak gespannen net van persoonlijk associaties waarin opvallend veel legendarische vrouwenfiguren voorkomen: Venus, Juno, Salome, en in het bijzonder de Romeinse zelfmoordenares Lucretia .

Lucas Cranach de oude: “Lucretia”

Seks en geweld: cocotte van de dood.

In de beste musea ter wereld hangen de schilderijen van Cranach over de zelfmoord van het verkrachtingslachtoffer. Zoals inmiddels bekend is wilde Cranach dat mannelijke kijkers zich aangetrokken zouden voelen door zowel het kwetsbare lichaam van z’n halfnaakte Lucretia als ook door het steken van de dolk in het zachte vlees.

Francesco Francia: “Lucretia”

Het verhaal gaat dat Francia overleed uit verdriet na het zien van Rafaels St. Cecilia omdat zijn eigen werk daarbij ouderwets en minderwaardig afstak.

Meester van het Heilige Bloed: “Lucretia”

Lucretia was volgens de Romeinse overlevering de vrouw van Lucius Tarquinius Collatinus. Zij stond bekend om haar schoonheid en nog meer om haar deugdelijkheid.
Tijdens de belegering van Ardea, gingen de zonen van koning Lucius Tarquinius Superbus en hun metgezellen, waaronder Tarquinius Collatinus, naar Rome om te controleren of hun vrouwen zich tijdens hun afwezigheid wel fatsoenlijk gedroegen. De mannen troffen de schoondochters van de koning aan op een weelderig festijn terwijl Lucretia in huis werd aangetroffen te midden van haar dienstmaagden met wie ze wol aan het spinnen was. Sextus Tarquinius Superbus, een van de koningszonen, ontstak bij de aanblik van Lucretia's schoon- en kuisheid in een ongeoorloofde begeerte naar haar.
Toen hij als gast in het huis van Tarquinius Collatinus verbleef, onteerde hij Lucretia met geweld, waarmee hij twee misdaden in een keer beging (zowel tegen een Romeinse dame, als tegen de wetten van de gastvrijheid).
Nadat Sextus Tarquinius was vertrokken, liet Lucretia haar vader en haar echtgenoot bij zich komen . Nadat zij over de schanddaad van de prins aan haar echtgenoot en vader had verteld en hen opdroeg haar te wreken, pleegde ze zelfmoord met een mes dat ze onder haar kledij had verborgen gehouden.

Jan Steen: “de Schoolmeester”

Gerard Boedijn: Vijf epigrammen - naar den schoolmeester, voor harmonie- of fanfareorkest, opus 126

Het werk bestaat uit vijf korte delen. Telkens geeft hij enkele regels uit het gedicht van "De Schoolmeester" als ondertitel.
Deel 5: Het Paard - Galop brillante - Tempo giusto

“Zoo lang als een paard zoo mooi galoppeert, wordt hij nu en dan op een harddraverij getracteerd.”

Wáár kan een sportief paard van standing grotere triomfen vieren dan op een harddraverij?
Vandaar: tempo, dynamiek, ritmiek, bellen, zweep en verder nog al het briljante wat des galops is.

Frank Westerman: “Dier, bovendier”

Schrijver Frank Westerman is dertien jaar oud als hij in een manege in Drenthe voor het eerst met een lipizzaner paard wordt geconfronteerd. Conversano Primula heet het paard, het is het eerste lippizaner paard dat in Nederland is ingevoerd, de Koninklijke Stallen buiten beschouwing gelaten. Als hij van de eigenaar het paard mag aanraken, zegt de eigenaar: “Als je een lipizzaner aanraakt, dan raak je geschiedenis aan.” De lipizzaner is de overtreffende trap van het paard. Van alle rassen is hij de menselijke macht het dichtst genaderd. Dat besef dringt tot hem door als hij op de televisie ziet dat Ronald Reagan bij zijn beëdiging in 1980 lipizzaner paarden laat opdraven. Waarom wordt juist dit paardenras op een voetstuk geplaatst?

Marlies Dekkers ontwierp een lingerie serie genaamd ” Lippizaner”; de inspiratie voor deze witte serie is afkomstig van de dansende witte hengsten uit de beroemde Spaanse paardrijschool in Wenen.

Franz Marc: “Paard in Landschap”

“Der Blaue Reiter”, waartoe Marc behoorde, was een kleine groep gelijkgestemde kunstenaars in Duitsland, die van ongeveer 1911 tot 1914 bestond.

Marc ontwikkelde een kleurensymboliek . Zo stond blauw bijvoorbeeld voor "het mannelijke principe, stug en geestelijk" en geel voor "het vrouwelijke principe, zacht, vrolijk en zinnelijk.

R.B. Kitaj : "Mijn Vader" (met paard)

Kitaj:(klik hier)

"For me, books are what trees are for the landscape painter,"

“Some books have pictures and some pictures have books.”

Roel Wildeboer: Landschap

“Roel Wildeboer, geboren in Meppel, was een van de Meppeler schilders die tientallen jaren van zijn kunst heeft kunnen leven en met schilderen zijn brood heeft kunnen verdienen.
Vanaf 1940 was hij kunstschilder van beroep, en wel een die zijn mogelijkheden kende en zich daar niet buiten waagde. Door de jaren heen behield hij zijn eigen stijl; realistisch werk in doorgaans warme, krachtige kleuren en bleef hij bij zijn eigen onderwerpkeuze, landschappen – vriendelijke bos- en watergezichten, en stillevens met bloemen en vruchten.
Wildeboer stapte met een goede moed en blij van zin door het leven. Een optimistische levenshouding die men terugvindt in zijn werk; kleurige schilderijen met weiden, sloten, bosranden bloemen en vruchten.
Naast schilder was hij ook een niet onverdienstelijk schrijver en dichter, die regelmatig publiceerde in de Gooi en Eembode. Veel van zijn gedichten werden in de jaren 50 op muziek gezet en gezongen tijdens uitzendingen van de NCRV-steravonden.
Wildeboer had een scherp opmerkingsvermogen en was niet ongevoelig voor sfeer ”.

standbeeld

“Poetry is a way of taking life by the throat. “

Robert Frost

“De materiële substantie van een beeldhouwwerk kan natuurkundig, scheikundig, enzovoort worden geanalyseerd, maar dan begrijp je nog niet wat dit beeldhouwwerk is, want het is wat het betekent. Die betekenis geldt en wordt gerealiseerd door een ieder die dat beeldhouwwerk niet opvat als een hoop stenen maar als kunst.”

Rüdiger Safranski: "Heidegger en zijn tijd"

standbeeld Catullus

“Als ik niet meer van jou hield dan van mijn eigen ogen,
mijn allerbeste Calvus, zou ik jou om dat rotcadeau
haten met een haat als voor Vatinianus:
want wat heb ik gedaan of wat heb ik gezegd,
waarom jij mij met zoveel dichters akelig om zeep hielp?
Mogen de goden vele rampen geven aan die cliënt,
die jou zoveel goddeloos tuig heeft toegestuurd.
Maar als meester Sulla - dat vermoed ik namelijk -
jou dit nieuwe en exclusieve cadeau geeft,
dan vind ik het niet erg, maar best en fijn,
dat jouw inspanningen niet voor niets zijn.
Grote goden, (wat) een afgrijselijk en vervloekt boek,
dat jij zeker naar jouw Catullus
hebt gestuurd, om hem meteen de pijp uit te laten gaan,
op de dag van de Saturnaliën, de beste van de dagen!
Nee nee, zo makkelijk kom je hier niet van af, slimmerik:
want als het licht wordt, ren ik naar de dozen
van de boekverkopers, verzamel de Caesiussen, Aquinussen,
Suffenus, alle vergif,
en deze straffen zal ik jou terug cadeau doen.
Jullie intussen, de groeten, weg van hier,
daarheen, vanwaar jullie je kwalijke voet brachten,
last van deze tijd, slechtste dichters.”

Juan Gris: “Boek, pijp en glas”

In het kubisme wordt gebruikgemaakt van verschuivende standpunten. Een tafel kan vanuit verschillende hoeken worden bekeken. Van bovenaf als men staat, vanaf de zijkant als men zit, of van onderaf als men iets van de vloer wil oppakken. Kubisten proberen dit in een schilderij te verwerken. Het is ook een manier waarop we de werkelijkheid waarnemen: ik zie voorwerpen in de etalage, iemand loopt tussen mij en de ruit door, ik zie mezelf en anderen in de ruit weerspiegeld, en dat alles wisselt in een snel tempo. In de film wordt het al gauw de gewoonte om standpunten te wisselen.
Waarnemen in fragmenten.