Pierre Drieu La Rochelle,hier, net als Jünger zo vaak , met Siamees gefotografeerd.

Siebelink over Drieu La Rochelle: “Een man overdekt met vrouwen.”

“Zijn minachtende charme en zijn wrede ironie zijn fameus. En elk jaar verschijnt wel een roman of essay, geschreven in een elegante, gekunstelde stijl. Ze trekken de aandacht van Borges en Ortega y Gasset.”

Voor hemzelf pleitte Drieu steeds voor een zekere en noodzakelijke afstandelijkheid die zijn vrijheid tot observatie en de mogelijkheid tot vrijelijk nadenken verzekerde.

Burne Jones: “King Cophetua” (detail)

De Franse surrealist Julien Gracq: « Le Roi Cophetua ».

Een invitatie voor een bezoek op het afgelegen landhuis van een vriend die niet komt; een dienstmeisje, even mooi als zwijgzaam, een mysterie dat zich laat raden door een schilderij, en dan een ontknoping: in bed.
Een soort magische wereld die buiten de realiteit, tijd en geschiedenis staat.

“Wandelen maakt de gedachten los. In de Franse literatuur wordt veel gelopen. Rousseau en Rimbaud waren echte wandelaars.” (Gracq)

Gracq’s literaire voorkeuren: Nerval, Lautréamont, Poe en…Ernst Jünger, ook al zo’n wandelaar.

Jan Siebelink bezocht de schrijver in de jaren 70 en schreef zelf het verhaal "Koning Cophetua" naar aanleiding van het schilderij van Burne Jones.

Salvador Dali: ‘Venus van Milo met laden ‘, 1936

Het ladenmotief duikt voor het eerst in Dali's oeuvre op in 1934. Hoewel de surrealisten zich baseerden op de geschriften van Freud is dit een allegorie op de psychoanalyse, die zich wijdt aan het "openen van geheime laden waaruit narcistische geuren opstijgen." In 1936 tooit Dali een gips van de Venus van Milo met een aantal, van donzige knoppen voorziene laden. Behalve een ironisch commentaar op de eeuwige schoonheid van het beeld, behelsde de ingreep ook een aanval op de heersende moraal.

Orwell: “Homage to Catalonia”.

In december 1936 trok hij naar Spanje om in de Spaanse Burgeroorlog te vechten tegen het fascisme. Hij nam dienst bij de militie van de marxistische POUM en werd op 17 mei 1937 aan het front bij Huesca ernstig gewond door een schotwond in zijn hals. Hij beschreef zijn ervaringen in “Saluut aan Catalonië”.

Orwell was zeker geen bewonderaar van de surrealist Dali: als burgeroorlogveteraan stuitte het geflirt van Dali met Franco’s fascisme hem tegen de borst. Ook het commerciële van Dali droeg daartoe bij. (het was Breton die de bijnaam “Avida Dollars” voor Salvador Dali bedacht).

Georges Bataille: “Le Blue du Ciel »

In deze roman (1935) met nauwelijks verhaal - al is er wel het decor van de Spaanse burgeroorlog - beschrijft Bataille zijn onverdraaglijke eenzaamheid en een koortsachtig zoeken naar grenzen, in het genot en de pijn, in de erotiek en de dood,waarbij een heftige vrijpartij op een nachtelijk kerkhof wel het hoogtepunt vormt.

Bataille was evenals Picasso (Guernica) dissident surrealist.
In 1961 toen Bataille in finaciële moeilijkheden verkeerde organiseerden een aantal kunstenaars onder wie Picasso een veiling van hun werken om hem te steunen.

Picasso: "Old man playing guitar" (detail)

Wallace Stevens: "Blue Guitar":

II

“I cannot bring a world quite round,
Although I patch it as I can.

I sing a hero's head, large eye
And bearded bronze, but not a man,

Although I patch him as I can
And reach through him almost to man.

If to serenade almost to man
Is to miss, by that, things as they are,

Say it is the serenade
Of a man that plays a blue guitar.”

In 1935 vond er een vechtpartij plaats tussen Stevens en Hemingway.

Yves Klein: “Blue Venus.”

Bekender dan de schilderijen die hij met een vlammenwerper maakte zijn z’n “Blauwen”.

Venus in blue jeans
Venus Shocking Blue
Venus blues
I got the blues

Walton Creel: “Deweaponizing the gun.”

(Geschoten door wit geschilderde alumium plaat met een .22 geweer)

“When I decided I wanted to make art using a gun, I was not sure what direction I would have to take. I knew I did not want to use it simply as an accent to work I was doing, but as the focus. My main goal was to take the destructive power away from the gun. To manipulate the gun into a tool of creation and use it in a way that removed it from its original purpose, to deweaponize it.”

Walton Creel

Philippe Starck: Gun lamp (staande lamp en bedlamp)

Peter Gronquist ontwierp designers guns: Versace, Gucci en Prada .
Aangezien er aan geweren niet zoveel te ontwerpen viel, werd het niets anders dan het versieren van de geweerkolven of het kiezen van een afwijkende kleur (vaak goud).

Hemingway leefde drie maanden in het Vorarlbergse dorpje Schruns, debo kon het er maar drie uur volhouden. Norman Douglas was in in die streek geboren.

“I think writers holding guns seem more dangerous than “normal” people holding guns”.

Burroughs was altijd al gek op geweren, jammer voor zijn vrouw Joan : het kostte haar het leven.

Hemingway kocht z’n geweer bij een kampeerwarenhuis om er zelfmoord mee te plegen.

Junky ad

"How could Burroughs tell us "the purpose of technology is not to confuse the mind," when he'd spent his career ranting about technology being used to corrupt and enslave the human mind? Burroughs' dazed delivery over a fritzy TV screen made it look like he was being held prisoner somewhere and forced to read this drivel by his captors".

George Nelson: “Marshmallow sofa”

De traditionele sofa is getransformeerd tot een driedimensionaal geheel van 18 afzonderlijke, kleurige kussens, gedragen door een slanke staalconstructie.

"What is the crowning glory of your civilization... the symbol as clear a statement as the pyramids, the Parthenon, the cathedrals? What is this symbol? What is its name? Its name is Junk. Junk is the rusty, lovely, brilliant symbol of the dying years of your time.
Junk is your ultimate landscape."

George Nelson

“ Bryan Ferry has the sexiest voice I've ever had the pleasure to hear.”

Roxy Music presenteerde zichzelf ook graag als een sophisticated band, de eerste Lp was dan ook in een glamour jaren 50 stijl met het model Kari-Ann Muller, die later met Chris Jagger trouwde (de broer van ).

"It was very ... ice-creamy, in a way. The colours remind me of a marshmallow, like something really delicious. Fleshy, in a word".

Kari-Ann

Marceliaanse melancholie: Meijsings muze's mond: marsh mallows.

Tijdens optredens droegen ze double-breasted pakken: een mafia imago dat hen ertoe bracht zich “The Family” te noemen.

The vocals of Roger Chapman were described as a "bleating vibrato", an "electric goat" or “barbed wire voice”.