debo: Lawrence Durrell en Norman Douglas (1984)
Naast de verwijzing naar Plato in “de Ongeschreven Leer” heeft de rest van het oeuvre van Meijsing ook een sterk allusief karakter: hij verwijst haast voortdurend naar een bibliotheek van klassieke dichters en filosofen, tal van Italiaanse Renaissance-auteurs, Franse en Britse (laat-)romantici, naturalisten, symbolisten en decadenten. Zo is “Erwin” analoog opgebouwd aan de Ilias en Odysseia van Homeros en de Aeneas van Vergilius en net als Ulysses van James Joyce speelt de roman zich op één dag af. “Venetiaanse brieven” is geïnspireerd op Frederick Rolfe en Lawrence Durrell.
4 opmerkingen:
“I admire Norman Douglas both as a man and a stylist. His was a writing personality that
I admire very much. You see, he was unsnobbish, and yet he was the extreme stylist of the silver age . . . and in my day it is a very rare quality to have someone who is a good stylist without being snobbish. The delicacy and tact and the stylish gentlemanly thing was well matched in Douglas. He was not trying to be pompous or anything. He is the happy example of the style perfectly married to the man.
I never met him, but I’m sure his speaking tone was exactly like his writing tone."
Toch mooie kleuren als je het schilderij zo ziet (van een "afstand" ipv van dichtbij)
LR:
Vaak zorgt de distantie voor de juiste blik.
Dichtbij valt de blik op een boek van Kavafis, dat op de tafel ligt: C. P. Cavafy verschijnt als karakter in het “Alexandria Quartet” van Lawrence Durrell.
Een reactie posten