De naam van de reeks (auto-) biografische boeken van de Arbeiderspers werd ontleend aan die van een kleine Franse uitgeverij, 'Editions du Cap', alias 'Domaine privé'. Produktiechef Wim Mol stelde een mooi en afwijkend formaat vast, 11,5 bij 19,5 cm (géén Gulden Snede) en deed de typografie. Ook hij zocht het in Frankrijk. Als symbool van beslotenheid plaatste hij tegenover de titelpagina
» P R I V É - DOM E I N « tussen guillemets (Franse aanhalingstekens) en de paginacijfers tussen haakjes.
De guillemets verdwenen al snel weer (niet nederlands).
1 opmerking:
De kleuren op de omslagen - nooit meer dan twee, plus zwart - worden niet 'verzonnen', zoals men soms denkt, maar komen uit de boeken zélf voort. Daarom zijn geen twee omslagen gelijk van kleur - er zijn ook geen twee boeken hetzelfde. Voor de kleuren is er bijna altijd wel een aanleiding of associatie, soms heel kinderlijk. Paars is nog altijd 'rooms'. Dat werd dus de kleur voor Mary McCarthy's Herinneringen aan mijn Roomse jeugd. Strindbergs Inferno kreeg de kleuren van het vuur, bij Céline past een gifgroen en bij Paustovskij's Sprong naar het zuiden een mediterraan blauw.
Een reactie posten