In maart 1507 bivakkeert een gedeelte van de hofhouding van Paus Julius II in het hertogelijk paleis. De aanwezigen discussiëren vier achtereenvolgende avonden tot diep in de nacht over de ideale hoveling.
Al vroeg op de eerste avond worden de aanwezigen het erover eens dat de hoveling in de eerste plaats krijgsman is. Hij moet dan wel tot meer in staat zijn dan vechten alleen. De ridder uit de middeleeuwen heeft afgedaan; deze verfijnde tijden vragen ook om een meer verfijnde hoveling.
3 opmerkingen:
"Wij willen ook weer niet dat hij zich zo dapper betoont dat hij altijd opsnijdt over zijn moed en zegt dat hij getrouwd is met zijn harnas en altijd dreigend en woest om zich heen kijkt (…). Tegen zulke mannen kunnen we terecht opmerken wat een achtenswaardige dame eens in een voornaam gezelschap voor de grap zei tegen iemand die ik niet wil noemen en aan wie zij de eer had bewezen hem ten dans te vragen, wat hij geweigerd had; hij wilde ook niet naar muziek luisteren of deelnemen aan andere vormen van tijdverdrijf die hem werden geboden en zei steeds dat dergelijke frivole bezigheden niet tot zijn vak behoorden, waarop de vrouw uiteindelijk vroeg: “Wat is uw vak dan?” en hij met een nors gezicht antwoordde: “Vechten”. Daarop reageerde de vrouw: “Ik zou denken dat u, nu er geen oorlog is en u ook niet op het punt staat te vechten, er het beste aan zou doen u goed te laten invetten en u met uw hele wapenrusting in een kast te laten opbergen tot men u nodig heeft, anders raakt u nog erger vastgeroest dan u nu al bent”; en zo zette ze hem onder luid gelach van de omstanders op zijn nummer met zijn domme eigenwaan."
Verfijnde omgangvormen, gratie. De hoveling moest nogal wat kunnen: paardrijden, schermen, vechten, maar ook musiceren en dansen. Verder hoorde hij zijn weetje te weten op het gebied van cultuur en wetenschap. Een goede hoveling kon overal over meepraten en deed dat met gevatheid en een kwinkslag op zijn tijd, als dat gepast was.
Hij moest zich veel inspanning getroosten om zich dat allemaal eigen te maken, maar al die intensieve oefening mocht je er niet aan afzien. Met een Italiaans woord: sprezzatura: gratie, flair, quasi-nonchalance: het komt erop aan te verbergen hoe knap men is en de indruk te wekken dat wat men doet en zegt zonder moeite en bijna achteloos gebeurt
Op de titelpagina de illustratie die niet zou misstaan in de boeken van Joyce & Co (Geerten Meijsing):"Armas Y Letras"
Een reactie posten