Roy Lichtenstein vond dat moderne mensen bereid waren om zo ongeveer alles op te hangen en elke verfspat als kunst te accepteren ( Duchamp ging zelfs verder, zoals vermeld), maar dat er nog één taboe bestond: "low culture" zou door afnemers van "high culture" beslist niet worden getolereerd. Elementen uit advertenties, uit strips en reclames nam hij nauwkeurig - maar wel gemanipuleerd en geregisseerd - over op zijn doeken. Alledaagser en banaler konden zijn onderwerpen niet zijn. Zo presenteerde Lichtenstein zichzelf in 1962 in een beroemde New Yorkse galerie. Hij bereikte er het gewenste effect mee: het publiek was geshockeerd.
Daar waar Dada nog kritisch, ironisch was, wilde Pop-Art dat niet zijn: slechts registreren.
2 opmerkingen:
Lichtenstein neemt fragmenten van bestaande stripverhalen, neemt er delen uit en vergroot deze. Hij bewerkt ze, voegt dingen toe. De afbeeldingen die ondergetekende gebruikt zijn ook nooit geheel van het net gehaald maar helemaal of gedeeltelijk bewerkt in “Photoshop”. Met de teksten is het al niet anders.
"I'm not really sure what social message my art carries, if any. And I don't really want it to carry one. I'm not interested in the subject ..."
Een reactie posten