Valerio Adami: Jacques Derrida
Een belangrijke stelling van Derrida is dat de betekenis van teksten niet zozeer berust op hun verwijzing naar de buitentalige werkelijkheid als wel op hun vervlechting met andere teksten (intertekstualiteit).
Volgens Derrida lag de relatie tussen het teken en de referent niet vast, maar wordt die bepaald door context, de politieke overtuiging en vooroordelen van zender én ontvanger
3 opmerkingen:
Teksten gaan een eigen leven leiden: spreken en denken hechten zich aan 'tekens-van-tekens-van-tekens-van-tekens enzovoort'. Derrida dringt er op aan te letten op wat er niet staat. Hij duidt zijn manier van werken als 'schrijven in de marge'. Zijn werk 'deconstrueert' de tekst (het denken en spreken). Naast de filosofische en theoretische reflecties kent met name het latere werk van Derrida allerlei voorbeelden van deze deconstructies. In feite 'ontdekt' Derrida opnieuw de kunst op het punt waar deze tracht de bestaande relaties tussen teken en betekenis te deconstrueren. Het latere 'kunstzinnige werk' van Derrida is dan ook beroemder dan de gedachtengang waarop het gebaseerd is. Vanaf de kant van de kunst bezien, vormt bijvoorbeeld het werk van René Magritte een goed voorbeeld van dezelfde gedachtengang. Magrittes beroemde schilderij: 'Ceci n'est pas une pipe' vertelt het verhaal vanaf de andere kant. Het teken: de combinatie van beeld en betekenis zoals mensen het hanteren, vormen een te manipuleren grootheid.
Mooi beeld; mooie kleuren ook.
Ook interessant onderwerp
tegen R:...
Adami uit zijn gevoelens op twee manieren: ten eerste ordent hij de verschillende brokstukken van de zichtbare werkelijkheid zodat er totaal nieuwe associaties ontstaan, anderzijds koppelt hij details uit verschillende voorbeelden aan eigen, persoonlijke ervaringen.
Een reactie posten